سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن او عاجزند و حسابگران از شمارش نعمت های او ناتوان و تلاشگران از ادای حق او درمانده اند. خدایی که افکار ژرف اندیش، ذات او را درک نمی کند و دست غواصان دریای علوم به او نخواهد رسید. پروردگاری که برای صفات او حد و مرزی وجود ندارد و تعریف کاملی از آن نمی توان داشت. برای خدا وقت معینی وجود ندارد. او مخلوقات را با قدرت خود آفرید و به رحمت خویش بادها را به حرکت درآورد و به وسیله کوه ها، اضطراب و لرزش زمین را به آرامش تبدیل کرد.(خطبه اول نهج البلاغه)

با بررسی اساسنامه انجمن های علمی به خصوص انجمن های مهندسی معدن و مکانیک سنگ ایران که مستقیما با حوزه معدنکاری کشور مرتبط هستند، متوجه این جمله کلیدی در ماده یک آن می شویم: "به منظور گسترش، پیشبرد و ارتقای علم مهندسی معدن و توسعه کمی و کیفی نیروهای متخصص و بهبود بخشیدن به امور آموزشی و پژوهشی و فناوری در زمینه های مربوطه، انجمن ... تشکیل می گردد. " و لذا بزرگترین هدف این انجمن های علمی، گسترش، پیشبرد و ارتقای علم مهندسی معدن است. ضمن قدردانی از زحماتی که در این انجمن های علمی صورت گرفته است، سئوال اصلی از خوانندگان نشریه اینست که آیا طی این دو دهه از تشکیل انجمن های علمی در کشور آیا به هدف اصلی خود رسیده اند؟ آیا در بین ذینفعان خود جایگاه علمی تعریف شده در اساسنامه اشان را دارند؟ و بعد از دو دهه چه امتیازی را می توانیم به آنها بدهیم؟

یکی از نیازهای حوزه مهندسی معدن کشور وجود یک ارتباط سیستماتیک علمی بین اساتید، دانشجویان و مهندسین مشغول در معادن و شرکت های مشاور است که فاصله بین مرزهای علمی مهندسی معدن و فناوری های نوین را به تجاری سازی در معادن کشور نزدیک کند. این ارتباط با برگزاری گردهمایی های علمی، بازدیدهای دوره ای، بازآموزی ها و کارگاههای کاربردی و طرح های پژوهشی دانشجویی و اساتید قابل ایجاد است که عامل و کاتالیزور اصلی، انجمن های علمی کشور هستند که امیدواریم نقش خود را بهتر از قبل بازی نمایند.

در انتها ضمن درخواست نقد مطالب عنوان شده و ارسال به دفتر نشریه منتظر دریافت پیشنهادات شما عزیزان به منظور بهبود یا اصلاح عملکرد نشریه هستیم.